زودپز
«زودپز» زوج هنری جدیدی را رقم زد
در میان خیل عظیم آثار کمدی که این روزها درحال اکران هستند و اتفاقاً ویترین‌هایی کامل هم از ستارگان سینما دارند، شاید در نگاه اول «زودپز» اثر چندان متفاوتی به نظر نیاید. در نگاهی کلی این فیلم را چه به لحاظ ترکیب بازیگران، چه به لحاظ عنوان انتخابی‌اش و چه به لحاظ ژانر و سبک باید همسو و هم‌جهت با همان فیلم‌های روی پرده قرار داد، کمااینکه بیشتر این فیلم‌ها نیز ترکیبی از بازیگران خوشنام دارند و بعضاً توسط کارگردانان صاحب‌نام ساخته شده‌اند.
«زودپز» اما خوشبختانه فیلم امیدوارکننده‌ای است؛ فیلمی در مسیر کمدی‌های خوش‌ساخت رامبد جوان که در طول زمان بهتر و بهتر هم شده است. فیلم البته بازی‌های فرمی و جاه‌طلبی‌های جوان را در آثاری چون «نگار» ندارد و از طرفی به اندازه «قانون مورفی» هم شلوغ‌و‌پلوغ و فانتزی نیست.
شاید بتوان فضای آن را بیش از هر فیلم دیگر جوان نزدیک به «ورود آقایان ممنوع» تلقی کرد. فیلمی در همان سبک‌وسیاق که قصه سرراستش را روان روایت می‌کند، فضایی متناسب با متنش خلق کرده و در اجرا و هدایت بازیگران نیز موفق است. «زودپز» جریانی را پیش می‌گیرد که پس از موفقیت «نهنگ عنبر» در فیلم‌های زیادی تکرار شد. رامبد جوان هم این بار نقبی به سال‌های دهه ۶۰ می‌زند و تمامی نشانه‌های آن دوران را بی‌آنکه گاف بدهد در فیلمش اجرا می‌کند.
نکته‌ای که اما مهم است اینکه او با پرهیز از پر کردن فیلم با عناصر غیرضروری دهه شصتی آن را از گل‌درشت شدن مصون نگاه می‌دارد. او با کمترین مولفه‌های روایی، ارتباط بی‌گسستی را با مخاطب برقرار می‌کند.
شاید درآمدن فرم و فضای مدنظر کارگردان و هم‌بافت بودنش با متن اثر به این دلیل باشد که او تناسب چشمگیری را در فضا، کنش و واکنش‌ها و رخدادها برقرار کرده است. ضمن اینکه مساله اصلی فیلم بسیار هوشمندانه انتخاب شده و پرداخت درست به آن موقعیت‌های خنده‌دار دیگری را نیز در داستان ایجاد می‌کند. از دیگر امتیازات فیلم آن است که پس از سال‌ها انتظار، سرانجام نوید محمدزاده متفاوتی را در این فیلم می‌بینیم. او این بار به سراغ یک نقش کمدی رفته، اتفاقی که پیش از این کمتر در کارنامه بازیگری‌اش دیده بودیم و اتفاقاً از عهده نقش‌آ‌فرینی‌اش هم به خوبی برآمده است.
نوید محمدزاده و محسن تنابنده در کنار هم زوج جدید و مطلوبی را تشکیل می‌دهند. به خصوص که تنابنده هم این بار از قالب کمدی آشنای نقی معمولی پایتخت بیرون آمده است و روی دیگری از توانایی‌هایش را به تماشاگر نشان می‌دهد. فیلم با ایجاد انواع و اقسام موقعیت‌های ملتهب و در عین حال خنده‌دار ریتم خود را حفظ می‌کند و اشاراتی غیرمستقیم هم به تلخی‌ها و بحران‌های دوران جنگ تحمیلی دارد.
«زودپز» برخلاف پیش‌داوری‌ها و حتی پیش‌فرض ذهنی خودم، فیلم بامزه اما بی‌ادعایی است که رامبد جوان در آن با عبور از سدهای فراوانی چون تعدد شخصیت‌ها، فضاسازی دهه شصتی، ترسیم درست روابط کاراکترها به همراه پیچیدگی‌های اجرایی موفق به اثبات این مساله می‌شود که حتی در این وانفسای دردآور تولید انبوهی از کمدی‌های کم‌ارزش و غیرقابل تحمل همچنان می‌توان کمدی خوب ساخت و مخاطب را با رضایت به خانه فرستاد.